Woensdagavond hebben we bij Achieng aan de rivier gegeten. En het was echt weer heerlijk! Er was weer varkensvlees, lekker groente, rijst en vis. Het was ook super gezellig om even met Achieng te zijn. We hebben ook nog lekker gekletst. Ze zei ons ook dat ze niet kon laten blijken hoe blij ze met ons is. Ze kon dat op geen manier verwoorden. Dat was natuurlijk super mooi om te horen. Na het etentje bracht Boniface ons weer naar huis met de auto. Vorige keer was die rit echt doodeng, nu viel het mee. Dat kwam volgens hem, omdat hij de vorige keer heel dronken was en moe. Gelukkig hebben we de rit weer overleefd!

Donderdagochtend was het voor Linda tijd om te vertrekken. Sientje en ik zijn met haar mee gegaan. Voor we naar het vliegveld gingen, zijn we eerst bij de Nakumatt gestopt. Daar hebben we even geshopt voor Hope Home. We hadden een hele kar vol: bruine zeep, sunlight zeep, handdoekjes, speelgoed, messen voor in de keuken, luiers, luierbroekjes, lolly's en teilen voor de was. Het was echt super leuk om al die spullen uit te zoeken voor Hope Home. Daarna gingen we naar het vliegveld. Daar was het echt super druk. Er stonden heel veel auto's en heel veel kinderen in schooluniformen. Boniface zag een auto van een ministerie staan en vroeg wie er aan zou komen. Bleek het de minister president van Kenia te zijn die ieder moment aankwam. Wij wilden en moesten ook gaan kijken. Heel het vliegveld was namelijk afgesloten. Er mocht niemand het vliegveld in zolang de minister president nog niet naar buiten was. Ook alle auto's mochten nergens Er kwamen heel veel belangrijke uitziende mensen naar buiten en ook veel mzungu's (blanken). Toen de minister president eraan kwam ging iedereen klappen. Hij ging snel een auto in, en alle mensen waren toen ook heel snel verdwenen. Een leeg vliegveld bleef er over. We hadden dus wel echt super mazzel. Ik vond het ook wel heel leuk dat we dat gezien hebben. We hebben Linda toen gedag gezegd en zijn toen weer terug naar Hope Home gegaan. Daar waren we weer om half 6. We hebben lekker gegeten, nog even een spelletje gedaan en toen lekker gaan slapen. Het is hier elke avond al om 19.00 donker, en om 7.00 wordt het weer licht. Dat het zo vroeg donker is, ga ik niet missen.

Vanochtend kwam Achieng langs om alle spullen te bekijken die we gekocht hadden. We mochten namelijk niet alles aan de huizen van de kinderen geven. De spullen verdwijnen dan namelijk in de tassen van de nanny's. Achieng heeft het grootste deel van de zepen mee genomen. Als de zeep dan in het babyhuis op is, kunnen ze bij Achieng nieuwe vragen. Alle luiers en luierbroekjes hebben we wel gegeven, want daar is echt een tekort aan. Ook vertelde Achieng ons dat ze helemaal niet tevreden is over hoe het gaat met de nanny's. Het is een beetje lang leve de lol. Het is voor lekker relaxen eigenlijk voor ze. Er zijn twee nanny's al een lange tijd in Hope Home en zij verpesten de sfeer hier echt. Zij zijn vooral aan het relaxen. Dit geven ze dan door aan de nieuwe nanny's. De nieuwe nanny's werken in het begin altijd heel hard, maar als ze merken dat dat niet hoeft stoppen zij daar ook mee. Daarom heeft Achieng besloten de oude nanny's weg te sturen en alleen nog nieuwe nanny's hier te laten. Ze heeft Sientje en mij gevraagd een dag schema te maken waar de nanny's zich ook kunnen, en ook ooit aan hebben gehouden. Er staat van opstaan tot naar bed gaan precies op wat ze hoe laat moeten doen. Hoe laat ontbijt is, wassen, spelen, slapen, lunch etc. Nu gaan alle kindjes meteen na het eten naar bed. Maar dit is helemaal niet de bedoeling zei Achieng. Om 20.00 moeten ze allemaal gaan slapen en daarvoor is het speel- en voorleestijd. Morgen gaan we schema's met de nanny's doornemen. Hopelijk gaat er dan verbetering in komen. We hebben de schema's op grote poster gemaakt en leuk versierd. Die gaan we in de huizen ophangen, zodat ze niet te missen zijn. Ik hoop echt voor Achieng dat het snel beter gaat hier, want nu is ze er echt verdrietig en boos om.

Woensdagavond had Achieng ons al verteld dat er misschien een nieuwe baby zou komen. Vanmiddag kwam er in eens een motor het terrein op met een man en een vrouw. De vrouw, of meisje meer, had een hele kleine baby in haar arm. De man bleek de vader van het kindje te zijn. De moeder is tijdens de bevalling overleden. Het meisje is drie weken oud en echt heel erg klein. Ik heb nog nooit zo'n kleine baby gezien. Ze weegt ook helemaal niks, een pak suiker is zwaarder. De nanny's hebben haar aangepakt en eerst is ze gewassen en heeft ze kleertjes aan gekregen. Toen hebben ze haar Marit genoemd. En haar achternaam is Sientje. Ik heb haar de fles gegeven, veel wilde ze niet drinken en het meeste kwam er weer uit. De vader was er tot dan nog steeds. Maar terwijl ik de fles gaf is hij weg gegaan. Hij heeft nooit meer gedag gezegd. Achieng zei dat dit heel normaal is, ze willen gewoon van de baby af. Ik vond het echt heel erg heftig. Alle kindjes schijnen zo klein hier binnen te zijn gekomen. Ik hoop dat Marit ook snel wat groeit en aan sterkt. Gelukkig heb ik morgen nog één dag om haar heel veel te knuffelen en vast te houden.

Ik heb vanmiddag alle kindjes nog een lolly gegeven. Eerst liepen de kindjes op me af ‘balloon, balloon', maar toen zagen ze dat het lolly's waren. Ze waren door het dolle heen. Morgen krijgen ze nog een keer een lolly en ik heb nog een paar ballonnen voor ze over. Dat blijft iedere keer weer feest voor alle kindjes.

Dit was voor nu weer even een update! Morgen ga ik nog even heel erg van alle schatjes hier genieten en ze allemaal knuffelen. Ook moet ik mijn koffers inpakken. En dan is het echt bijna tijd om weer naar huis te gaan. Zondagochtend zeg ik alle kindjes nog één keer gedag en om 8.00 ga ik dan ook echt weg. Sientje vertrekt morgen om 11.00, dus ik ben nog een dagje alleen. Gelukkig komt er morgen avond een lieve nanny bij mii slapen zodat ik niet alleen ben!

Veel liefs,

Marit